PPSz wz. 41 był podstawowym pistoletem maszynowym Armii Czerwonej podczas II wojny światowej. Na jej uzbrojenie wszedł po koniec 1940 roku, a do 1947 wyprodukowano w ZSRR prawie 6 mln egzemplarzy. Popularne „pepesze” znane były z uproszczonej budowy, niezawodności i odporności w każdych warunkach, a także wyjątkowej szybkostrzelności (teoretyczna wynosiła 1000 strz./min. – stąd powiedzenie „nic tak nie cieszy, jak seria z pepeszy”). Broń początkowo wyposażana była jedynie w charakterystyczne magazynki bębenkowe o imponującej pojemności (71 naboi 7,62 × 25 mm TT). Ich wadą była jednak skomplikowana konstrukcja i spory ciężar, wobec czego w 1942 roku wprowadzono również magazynki łukowe (na 35 naboi, prezentowany egzemplarz), a od początku roku 1944 produkowano już tylko ten drugi typ. Pistolety PPSz przystosowane były do prowadzenia ognia zarówno ciągłego, jak i pojedynczego, chociaż w warunkach wojennych część uproszczonych egzemplarzy wyprodukowano bez przełącznika rodzaju ognia. Zdobyczne na froncie wschodnim pistolety maszynowe tego typu w dużych ilościach wykorzystywane były również przez żołnierzy niemieckich. Po wojnie „Pepesze” pozostawały na uzbrojeniu armii wielu państw bloku wschodniego, a niektóre z nich rozpoczęły produkcję ich licencjonowanych kopii (m.in. Polska, Rumunia, Chiny).
Numer seryjny: niewidoczny
Numer katalogowy: 0049743
Czas produkcji: 1941-1950
Miejsce powstania: ZSRR
Uwagi: Dobry stan zachowania, egzemplarz prezentowany w zbrojowni Fortu Gerharda
