85 mm armata przeciwpancerna D-44

Armata uniwersalna kalibru 85mm, mająca zwalczać broń pancerną, siłę żywą oraz umocnienia przeciwnika. Powstała jako następca armaty dywizyjnej Zis-3

 

Numer seryjny: brak
Numer Katalogowy:
MOW 013
Czas produkcji/powstania:
1945-1965
Miejsce powstania:
ZSRR/Polska

Opis szczegółowy: Armata uniwersalna D-44 została opracowana jako zastępstwo starzejącej się armaty Zis-3. Prace nad nią rozpoczęto już w 1943 roku i po intensywnych próbach została przyjęta na uzbrojenie w 1945 roku. Armata kalibru 85mm wyposażona była w zamek z automatycznym otwieraniem i wyrzucaniem łuski, dodatkowo zamek wyposażono w bezpiecznik uniemożlwiający strzał przy niedomkniętym zamku. Lufa zakończona byłą dwukomorowym hamulcem wylotowym co znacząco niwelowało odrzut. Działo wyposażone było w dwa celowniki: mechaniczny typu S-71 z kątomierzem działowym, który służył do strzelania z zakrytych stanowisk oraz optyczny OP-2-7 do strzelania na wprost. Dodatkowo w skład przyrządów celowniczych wchodził zestaw oświetlający Łucz-S71. W armacie wykorzystano koła pochodzące od samochodu ciężarowego GAZ-AA z oponami. Armata mogła strzelać szeroką gamą pocisków przeciwpancernych, odłamowych a także specjalnych (dymnych lub świetlnych)
W latach 60 została wprowadzona zmodyfikowana wersja armaty oznaczona jako D-44N wyposażona w celownik noktowizyjny oraz lampę podczerwoną do nocnych strzelań. (Wersja prezentowana w muzeum) Ciekawą wersja armaty była wersja SD-44. W tej wersji armata była wyposażona w silnik z motocykla M-72, który pozwalał na szybsze przemieszczanie działa w warunkach polowych.
Na uzbrojeniu jednostek Wojska Polskiego znalazła się 85 mm armata przeciwpancerna D-44 została wprowadzona w 1955 roku. Trafiła na uzbrojenie pułków artylerii przeciwpancernej. W latach 80. XX wieku zostały zmodernizowane do wersji, oznaczonej D-44M (M-modernizowana), która pozwalała na jej bezpieczniejsze holowanie po drogach publicznych. Etatowym środkiem ciągu w Wojsku Polskim były samochody ciężarowe Star 660 oraz nowsze Star 266. Na uzbrojeniu Wojska Polskiego pozostały na pewno do końca pierwszej dekady XXI wieku. Najprawdopodobniej po dziś dzień są na wyposażeniu pododdziałów polskiej artylerii, jednak broń sama służy do szkolenia polskich żołnierzy.
Dane techniczne:
Państwo: Związek Radzieckie
Rok opracowania prototypu: 1944 rok
Rok rozpoczęcia produkcji: 1945 rok
Użytkownicy: Związek Radziecki, Rosja, Algieria, Bułgaria, Chiny, Czechosłowacja, Erytrea, Etiopia, Gwinea, Gwinea Bissau, Republika Konga, Jemen, Karabach, Kuba, Mali, Mołdawia, Mozambik, Mongolia, Niemiecka Republika Demokratyczna, Pakistan, Polska, Rumunia, Sri Lanka, Sudan, Tanzania, Ukraina, Węgry
Kaliber działa: 85 mm
Donośność maksymalna: 15 820 m
Odległość strzału bezwzględnego: 950 m
Długość zastosowanej lufy: 4 685 mm (L/55,1)
Masa w położeniu: bojowym 1725 kg
Wymiary konstrukcji: długość 8340 mm, szerokość 1730 mm, wysokość 1420 mm
Kąty ostrzału w płaszczyznach: pionowej od -7 stopni do +35 stopni, poziomej 54 stopnie (po 27 stopnie na oba boki od osi wzdłużnej armaty)
Szybkostrzelność praktyczna: do 10 strz./min.
Obsługa działa: 7 żołnierzy + 1 kierowca
Czas przejścia z położenia marszowego do bojowego: 40-60 sek
Trakcja: motorowa
Prędkość marszowa: po drogach utwardzonych do 60 km/h, po drogach polnych do 35 km/h, w terenie do 15 km/h
Uwagi(stan zachowania):
Stan zachowania dobry