Działo bezodrzutowe B-10 82mm

Działo bezodrzutowe B-10 kaliber 82mm. Używane w Wojsku Polskim aż do zastąpienia przez SPG-9

 

Numer seryjny: Brak
Numer Katalogowy:
MOW 008
Czas produkcji/powstania:
1954-1960
Miejsce powstania:
ZSRR

Opis szczegółowy: II wojna światowa spowodowała pojawienie się na polu walki nowego rodzaju uzbrojenia. Ręczne rakietowe granatniki przeciwpancerne takie jak amerykańska Bazooka czy niemiecki Panzerschreck całkowicie zmieniły obraz pola walki, dając piechocie skuteczne narzędzie do walki z czołgami przeciwnika. Wraz z rozwojem broni pancernej w okresie Zimnej Wojny rozwojowi ulegały też granatniki z których narodziły się działa bezodrzutowe. Miały one z jednej strony pozwalać na zwalczanie pojazdów przeciwnika jak również zwalczać siłę żywą oraz umocnienia przeciwnika.
Działo bezodrzutowe B-10 zostało wprowadzone do użycia w ZSRR w 1954 roku. Gładkościenna lufa była mocowana do trójnogu. Z tyłu lufy znajdował się zamek ze specjalną dyszą, która w czasie strzału odprowadzała gazy wylotowe i zapewniała bezodrzutowość broni (odrzut w tego typu uzbrojeniu jest bardzo zredukowany). Z lewej strony lufy zamontowany był celownik optyczny PBO-2. Działo mogło strzelać amunicją przeciwpancerną o przemijalnością pancerza do 220mm lub odłamkową. W przypadku strzelania tą drugą przy ogniu pośrednim zasięg mógł wynieść nawet 4500 metrów.
Broń ta znajdowała się na wyposażeniu 6 Pomorskiej Dywizji Powietrznodesantowej jak również na wyposażeniu plutonów zwiadowczych oraz specjalnych. Dzięki temu te mobilne jednostki posiadały całkiem dużą siłę ognia nie tracąc przy tym na mobilności i tempie przemarszu.
Dane techniczne:
Kaliber: 82 mm
Donośność: 4470 m (ogień pośredni), 390 m ( skuteczna ogniem bezpośrednim)
Prędkość początkowa pocisku: 320 – 322 m/s
Szybkostrzelność: 6 strzałów na minutę
Długość działa w pozycji marszowej: 191 cm
Masa: 86 kg (lufa 48,7 kg)
Kąt ostrzału: od -20 do +35 st. w pionie, 360 st. w poziomie
Obsługa: 3 żołnierzy
Uwagi(stan zachowania):
Stan zachowania dobry