Pistolet maszynowy PPD opracował radziecki konstruktor Wasilij Alieksiejewicz Diegtiariow. Pierwszy prototyp zaprezentowano w 1929 roku, lecz dopiero pięć lat później został on w bardzo ograniczonej liczbie przyjęty na uzbrojenie Armii Czerwonej pod oznaczeniem PPD-34. Doświadczenia wojny zimowej skłoniły radzieckie dowództwo do rozwoju koncepcji pistoletów maszynowych. W styczniu 1940 roku rozpoczęto produkcję zmodernizowanego PPD-40, która do końca grudnia osiągnęła ponad 80 tys. nowych egzemplarzy. Pistolet maszynowy PPD działał na zasadzie opartej na odrzucie swobodnym zamka i był dostosowany do prowadzenia ognia pojedynczego i ciągłego. Broń zasilana była z magazynku pudełkowego (na 20 naboi 7,62 × 25 mm TT) lub bębnowego, który jednak powodował częste zacięcia (zaprojektowany na 73 naboje, w praktyce mieścił 71). Broń była również stosunkowo droga i niełatwa w produkcji, więc wkrótce PPD zaczęły być wypierane przez pistolety maszynowe PPSz i PPS.
Numer seryjny: niewidoczny
Numer katalogowy: 0049317
Czas produkcji: 1940-1941
Miejsce powstania: ZSRR
Uwagi: Dobry stan zachowania, egzemplarz prezentowany w zbrojowni Fortu Gerharda
